Rozdział 16

Wzbogaciłam bloga o 'Galerię', bo na dobrą sprawę od dłuższego czasu chciałam coś takiego tu umieścić. Enjoi. 

Rozdział 16

*Mikey* wtorek, listopad 1994

Odbierz do cholery. Zaraz po prostu zwariuję. Miliony scenariuszy przelatywały przez moją głowę z każdym sygnałem. Może ktoś go porwał? Może wpadł pod jakiś samochód? Może coś mu totalnie odwaliło?  Odbierz, kurwa, Ty nieogarnięty człowieku…

-Siema Młody! – Słysząc radosny głos mojego brata od razu odetchnąłem z ulgą. Przynajmniej żył, choć nie wróżyłem mu zbyt długiego żywota, po tym jak zniknął na tak długo, a ja zamartwiałem się jak nigdy.

-Gdzie Ty się, kurwa, podziewasz? Masz pojęcie jak strasznie się o Ciebie martwiłem?!

-Ej, spokój. Zaraz będę, nie gorączkuj się tak.

-Ja Ci kurwa dam… - byłem naprawdę wkurzony. Tym razem przegiął.

-Kocham Cię braciszku! – Śmiejąc się zakończył rozmowę… Jednak śmiech mojego brata brzmi inaczej, nie tylko jego usłyszałem w słuchawce telefonu.

Coś tu nie gra. Mój telefon zawibrował.

‘Nieodebrana wiadomość od Nieznany : Cześć Mikey. Tu Laura. Mam Twój numer od Kim, która ma go od Scottiego. Powinieneś mnie kojarzyć, chociaż w sumie nigdy ze sobą nie rozmawialiśmy. Może przydałaby Ci się jakaś pomoc?’

‘Spierdalaj.’

Co z tego, że nie byłem miły? Miałem już serdecznie dość wszystkich lasek, które próbują się do mnie dobrać. Sytuacja z Gerrym wcale nie polepszyła mojego nastroju, więc uznałem, że jednak mam prawo być wkurzonym na świat.

 Wibracje…

‘Wiadomość od Nieznany : Aleś Ty brutalny… Lubię takich ;)’

Ja pierdole… opadłem na łóżko z niemocy, która mnie ogarnęła. Jak nisko upadły dziewczyny w dzisiejszych czasach? Dlaczego w ogóle się nie ceniły?

Dłuższa wibracja… Czy ona do mnie dzwoni? Tego było już za wiele.

-Odpierdol się kurwa. - Prawie wrzasnąłem, gdy tylko odebrałem telefon.

-Em, Mikey?

-O Boże, Kath… Przepraszam! – Gorzej być, chyba nie mogło.

-Nie no, spoko. Najwidoczniej dzwonię w złym momencie…

-Nie, nie, nie… Wszystko w porządku. Coś się stało?

-Chciałam po prostu sprawdzić co tam u Ciebie. Słyszałam, że byłeś w szpitalu… A tak poza tym to chciałam też spytać, czy dalej masz moją płytę Deep Purple, potrzebuję jej… - No proszę, wiedziałem że to było by za piękne. Przecież bezinteresowność jest passe !

- Wszystko okay, tylko gips jest strasznie wkurwiający… Podrzucę Ci tą płytę w następnym tygodniu. - Usłyszałem, że ktoś otwiera drzwi do mojego pokoju, niejako ratując mnie z opresji. - Muszę kończyć, cześć.

Jeszcze bardziej wkurwiony spojrzałem na Gerarda, który wręcz promieniował szczęściem. Gdyby nie fakt, że przyniósł ze sobą kawę, wyrzuciłbym go za drzwi.

Nigdy nie potrafiłem się na niego gniewać. Mogłem być wkurwiony i chcieć by zostawił mnie w spokoju, ale nie mogłem się na niego obrazić, nie odzywać się do niego całymi dniami… Co czasem by mu się przydało. Może nareszcie nauczyłby się, że jednak obchodzi mnie to gdzie się szlaja i chciałbym wiedzieć, czy wszystko z nim w porządku. Czy proszę o zbyt wiele?

Na razie jednak nie było mnie stać na ignorowanie go przez co najmniej kilka godzin na dobry początek. Tak też siedziałem i słuchałem o nowym chłopaku z sąsiedztwa. Kurwa, gdyby była to dziewczyna to brzmiałoby to jak jakiś tani pornos… ‘Nowa dziewczyna z sąsiedztwa’. O czym ja myślę?

 Cieszyłem się szczęściem Gerarda. Naprawdę, może w końcu nie będzie radził się młodszego brata. Niby były między nami te trzy lata różnicy, jednak mówiliśmy sobie o wszystkim. Istniały jednak rzeczy, o których powinien rozmawiać z kimś z poza rodziny. Z pewnością chciał, jednak nie mógł znaleźć takiej osoby (o czym, swoją drogą, również się nasłuchałem).  Oj tak, może nareszcie nie będę musiał wysłuchiwać jego długich monologów…

Kimkolwiek był ten cały Frank, dziękuję za niego.

- Dobra, nie zanudzam Cię już. Kto to dzwonił?

-Kath… - Pozorny uśmiech od razu zniknął z mojej twarzy.

-Wciąż Ci zależy ?

-Nie… To znaczy, sam już kurwa nie wiem. – Opadłem spowrotem na łóżko, a w kieszeni znów poczułem wibracje.

‘Wiadomość od Nieznany: Ej, słodziaku… Odezwij się w końcu.’

-Wiesz Młody… Myślę, że przebolejesz. Kath była kimś dla Ciebie ważnym, ale zawiodła. Nie obwiniaj się. Idź się zabawić. – W sumie, to miał rację. Ile można rozpaczać? Przecież, wiedziałem że nie będziemy ze sobą wiecznie. Jesteśmy za młodzi na takie związki, kiedyś trzeba się bawić.

‘Spotkajmy się jutro o 16.Będę pod szkołą.’

-Gee, mógłbyś coś dla mnie zrobić ?- Pokiwał twierdząco głową.- Oddałbyś płytę Kath? Nie chcę jej więcej widzieć na oczy.

-Nie ma sprawy Młody. Gratuluję podjęcia słusznej decyzji! – Zmierzwił mi włosy i udał się w stronę drzwi. – W ogóle, mam u Ciebie jeszcze dług… Na kiedy mam Ci to przynieść ?

Od kiedy on stał się taki miły? Czyżby nadciągała apokalipsa? Powinienem szykować broń?