Kolor wody.

Hej i czołem wszystkim!

Dziś mam dla Was kolejnego shota spoza fandomu MCR. Jest to właściwie mieszanka, z którą ja osobiście się jeszcze nigdy nie spotkałam, lecz polubiłam ten paring :)

Dla wtajemniczonych: OOC!Haruka Nanase (Free!) x OOC!Kuroko Tetsuya (Kuroko no Basket)

Dla nie wtajemniczonych, by chociaż wiedzieli jak wyglądają :)

Kolor wody. 

Dedykacja dla Weracchi. 

Betowała Sakaki Misaki.

Moje życie nigdy nie było jakoś specjalnie nadzwyczajne. Przypadkiem jedynie kręciło się wokół niego dużo ciekawych osób. Tak też w gimnazjum byłem ‘szóstym zawodnikiem widmo’ Pokolenia Cudów, gdzie znalazłem kilku wspaniałych przyjaciół. Każdy z nich miał w sobie coś, co sprawiało, że uśmiechałem się na sam ich widok.

Silny i niezwyciężony Aomine.

Wielbiący słodycze Murasakibara.

Sceptyczny, acz rozsądny Midorima.

Władczy i pewny siebie Akashi.

Optymistyczny i przyjacielski Kise.

Wyjątkowość ich wszystkich jednak ginęła, w tle osoby, która całkiem przypadkowo trafiła kiedyś na mój mecz. Byłem już w liceum i graliśmy akurat towarzysko  z Yosen. Z powodu udławienia się landrynką Murasakibara umarł kilka tygodni temu. W jego miejsce wskoczył jakiś pierwszoroczny, który nie był już tak dobry. Skończyło się tym, że mimo iż Himuro Tatsuya robił co tylko w jego mocy, Seirin z łatwością wygrało pojedynek. Na widowni nie znajdowało się zbyt wiele osób, ale i tak otrzymaliśmy brawa.

Wtedy zobaczyłem go po raz pierwszy. Jego spojrzenie jakby przeszło mnie na wylot. Stanąłem osłupiały, z dziwnych przyczyn nie mogąc oderwać od niego wzroku. Dopiero, gdy Kagami pociągnął mnie za ramię zobaczyłem, że na boisku została już tylko nasze dwójka. Udaliśmy się więc do szatni, jednak przed samym wejściem ponownie zerknąłem w tamto miejsce, lecz nieznajomego już tam nie było.

W szatni panowała przyjazna atmosfera. Cieszyliśmy się z wygranej, a niektórzy z nas planowali ją jakoś uczcić. Zazwyczaj towarzyszyłem im w takich spotkaniach, ale tym razem odmówiłem. Jako ostatni udałem się pod prysznic i przebywałem tam całkiem długo. Woda dawała mi jakąś dziwną ulgę.

-Chłopaki, to mój przyjaciel ... – usłyszałem głos Koganeia, który po chwili jednak przycichł. W szatni zapanował harmider, zapewne spowodowany tym, że każdy chciał się z nim przywitać. Odczekałem jeszcze kilka minut, a gdy zrobiło się znacznie ciszej zakręciłem wodę i obwinięty jedynie ręcznikiem wróciłem do przebieralni, gdzie cała reszta stała już przy wyjściu.

-Kuroko! – zawołał za mną Koganei, po czym ciągnąc za sobą jakiegoś niższego blondyna zbliżył się do mnie. –Poznaj mojego przyjaciela, Nagisę.

-Miło mi cię poznać, Nagisa-kun. – Ukłoniłem się grzecznie i spojrzałem w jego radosne oczy.

-Mi również miło cię poznać – odpowiedział blondyn i również się skłonił.

Wrócili do reszty, a ja podreptałem to moich rzeczy i zacząłem przeszukiwać torbę. Irytowało mnie to, że nawet gdy nie mam tam wielu rzeczy i tak niczego nie jestem w stanie znaleźć. Na szczęście po jakiś kilkunastu sekundach udało mi się w końcu odnaleźć bokserki, które pośpiesznie naciągnąłem na siebie.

- Do jutra Kuroko! – krzyknęli wszyscy chórem, a ja jedynie im pomachałem i obserwowałem jak wychodzą z pomieszczenia. Usiadłem na ławce i próbowałem nałożyć spodnie, gdy usłyszałem krzyk Nagisy.

-Haaaru-chan! – usłyszałem jedynie, a później ktoś wszedł do szatni i zamknął za sobą drzwi na klucz. Przełknąłem nerwowo ślinę i odwróciłem się w ich stronę. Stał przy nich nieco wyższy ode mnie chłopak. Miał na sobie długie jeansy, adidasy i sportową bluzę. Wyglądał całkiem dobrze. Czarne przydługie włosy opadały mu na twarz, a oczy miały niesamowity kolor ciemnego niebieskiego...

To był on.

Wstałem jak najszybciej mogłem i dopiąłem spodnie. Objąłem się ramionami, by zakryć jak najwięcej ciała i spojrzałem na nieznajomego.

-Mogę ci w czymś pomóc? – spytałem niepewnie, bacznie go obserwując.

-Jak masz na imię?

-Kuroko Tetsuya – odparłem i ukłoniłem się. Przybysz podszedł kilka kroków bliżej,a ja instynktownie się odsunąłem, choć było w nim coś, co mówiło mi, że nie wyrządzi mi żadnej krzywdy.

-Miło cię poznać – westchnął. – Haruka Nanase. – Ukłonił się, a ja zdobyłem się na delikatny uśmiech.

Po chwili jednak spełznął on z mojej twarzy, gdy Haruka-kun znalazł się tuż przy mnie, a ja nie miałem już gdzie się wycofać.

-Kuroko – westchnął i umieścił dłoń na moich włosach, lekko je gładząc – twoje włosy są koloru wody.

Aż otworzyłem usta ze zdziwienia. Koloru wody? To woda ma jakiś kolor? Z resztą, nawet jeśli, to co z tego? Haruka-kun jednak zachował poważny wyraz twarzy, a jego wyjątkowego koloru oczy wciąż wpatrywały się w moje włosy.

-Dz-dziękuję – odparłem, po kilku minutach ciszy. Brunet spojrzał znów na moją twarz, a gdy nasze spojrzenia się spotkały ogromnie się zdziwił i złapał za moje policzki.

-A twoje oczy! – zachwycił się. – One też są takie jak woda... – westchnął i zaczął kciukami gładzić moją skórę.

Nie mam pojęcia dlaczego po prostu on niego nie uciekłem, ale wciąż było w nim coś, co kazało mi zostać. Te oczy, które tak usilnie wpatrywały się w moje. One były... Takie piękne.

-Haruka-kun... – zacząłem, choć nie bardzo wiedziałem co powinienem powiedzieć. Nie chciałem by mnie puścił, ale ta sytuacja też za bardzo mi się nie podobała. Nagle chłopak jakby się opamiętał i zabrał ode mnie ręce, na co zareagowałem niechcianym westchnięciem.

-Przepraszam Kuroko – szepnął, a jego policzki zrobiły się lekko czerwonawe. Mina mu zrzedła, a wzrok skierował w bok. –Nie będę ci już przeszkadzał.

Odwrócił się do mnie tyłem i udał w stronę drzwi. Nie wiedziałem co robić. W tym chłopaku było coś wyjątkowego. Nie byłem pewny co to było, lecz chciałem to odkryć. 

-Haruka-kun! – zawołałem za nim, a on się zatrzymał. – Poczekaj na mnie przed wejściem...

-Dobrze – odparł i wyszedł, a ja stałem tak bez ruchu, nie mając pojęcia co właśnie zrobiłem.

Haruka Nanase był chłopakiem, którego znałem dziesięć minut, a wystarczyło to, bym ucieszył się widząc, że na mnie czeka. Nie mówiliśmy za wiele. Praktycznie nie odezwaliśmy się ani słowem, ale on i tak przy mnie szedł. Kierowałem się po znajomej trasie, którą zawsze przemierzałem z Kagamim. Wprost do Maji Burgera. Zajęliśmy miejsce przy oknie i poszliśmy złożyć zamówienie.

-Lubisz shaki? – spytał Haruka-kun, a ja zorientowałem się, że prawie zapomniałem jaki ma głos.

-Tak, zwłaszcza waniliowe – uśmiechnąłem się do niego, choć nie zwykłem tego robić. – Chcesz spróbować?

Brunet pokiwał delikatnie głową, więc podałem mu napój i obserwowałem jak go pije. Dotarło do mnie, że właśnie wymieniliśmy się pośrednim pocałunkiem... Dlaczego o tym pomyślałem?

-Bardzo dobry – przyznał i uśmiechnął się lekko. Miał piękny uśmiech. – Chcesz spróbować mojej...wody?

Zaśmiałem się wesoło, a Haruka-kun uśmiechnął się trochę szerzej. Żałowałem, że nie mogłem usłyszeć jego śmiechu, jednak zdążyłem już zauważyć, iż nie jest zbyt otwartym chłopakiem. Wyglądało, jakby każde wypowiedziane do mnie słowo wiele go kosztowało. W pewnym sensie mi to schlebiało. W pewnym momencie nawet przejąłem inicjatywę i sam zacząłem go wypytywać o różne rzeczy. Był jedną z tych nielicznych osób, z którymi chciałem rozmawiać bez końca.

Opowiedział mi o swojej pasji, oraz o tym jak uwielbia wodę. Zaimponował tym, że robi to tylko dla przyjemności. Zachwyt, jaki towarzyszył mu podczas mówienia o pływaniu był identyczny, jak wyraz twarzy Kagamiego- kun, gdy mówił o koszykówce. Jednak miłość Haruki-kun wydawała się być bardziej osobliwa. Powiedział mi, że tylko w niej czuje się całkowicie spokojny i wie, że nic mu nie grozi.

-To niesamowite – stwierdziłem, a on odwrócił głowę w bok. Często tak robił podczas naszej rozmowy, ale nie przeszkadzało mi to zbytnio.

-Przepraszam, ale już zamykamy – upomniała nas jedna z pracownic, a ja rozejrzałem się wokół i zdziwiłem faktem, że tylko my zostaliśmy w środku. Haruka-kun spojrzał na zegarek i złapał się za głowę.

Wyglądał uroczo.

-Już idziemy, przepraszamy za kłopot – powiedział i wstał z krzesła. Uczyniłem tak samo. Chwyciłem swoją torbę i razem z Haruką-kun wyszliśmy na zewnątrz. Zrobiło się znacznie chłodniej, a ja pożałowałem, że nie zabrałem z domu żadnej bluzy.

-Mogę cię odprowadzić, Kuroko?

-Tak, pewnie – odparłem i nie mogłem powstrzymać uśmiechu.

Ulice były całkiem puste. Minęliśmy tylko trzy osoby, które zdawały się wracać z jakiejś imprezy, bo dwójka z nich pomagała innemu iść. Z Haruką-kun było mi naprawdę przyjemnie. Nie musieliśmy nawet nic mówić, by czas leciał miło. W pewnym momencie ściągnął swoją bluzę i zarzucił mi na ramiona, nic przy tym nie mówiąc, jakby było to zupełnie normalne. Opatuliłem się nią mocniej i poczułem cudowny zapach, który zapewne należał do Haruki – kun. Uśmiechnąłem się, a on najwyraźniej to zauważył, bo uczynił tak samo.

-Chciałbyś się jutro spotkać? – spytał, gdy zatrzymaliśmy się przed moim domem. Nawet nie chciałem się z nim rozstawać, więc jak mógłbym odmówić?

-Jasne – odpowiedziałem i uśmiechnąłem się do niego, lecz on wyglądał na zamyślonego.

Nie wiedziałem za bardzo co zrobić. Czy po prostu się z nim pożegnać i iść do siebie, a może powinienem go zaprosić? Rodzice pewnie by się wkurzyli, ale chciałem spędzić z nim jak najwięcej czasu. Haruka-kun był bardzo ciekawą osobą. Nie spotkałem nigdy kogoś takiego, więc strasznie mnie interesował.

-Chcesz wejść do środka? – spytałem.

-Dziękuję, ale chyba już pójdę. Rodzice pewnie się martwią – westchnął. – Ale przyjdę po ciebie jutro, pasuje o szesnastej?

-Pewnie.

-To do zobaczenia – powiedział i położył dłoń na moim karku.

Byłem pewien, że mnie przytuli, a on zmniejszył odległość między nami i pocałował mnie w czubek głowy. Zamknąłem oczy, lecz moje dłonie powędrowały na jego plecy i po chwili byłem w niego mocno wtulony. Ten moment był niesamowity. Słyszałem jego bijące serce, czułem jeszcze mocniej zapach, w którym jedną częścią mieszaniny był chlor. Palcami gładziłem plecy, a ich rzeźbę wyczuwałem nawet przez materiał koszulki.

Ta chwila nie mogła jednak trwać wiecznie. Odsunęliśmy się od siebie i obaj niepewnie uśmiechnęliśmy.

-Dobranoc, Haruka-kun – szepnąłem.

-Dobranoc, Kuroko – odpowiedział i odszedł, a ja stałem tam przez jeszcze kilkanaście sekund i go obserwowałem, aż zniknął za rogiem.

Haruka Nanase, pierwsza osoba, która zawróciła mi w głowie.

Kuroko Tetsuya, chłopak o włosach i oczach w kolorze wody, posiadający równie piękne wnętrze.

Nie mam pojęcia co się ze mną działo, ale Kuroko działał na mnie hipnotyzująco. Już od momentu gdy znalazł się na boisku wiedziałem, że jakimś cudem musiałem się do niego zbliżyć. A teraz? Wracałem do domu, w samej koszulce, bo on zapomniał oddać mi bluzy, którą dałem mu, gdy go odprowadzałem. Choć nie zwykłem okazywać emocji, teraz z mojej buzi nie znikał lekki uśmiech.

Jutro też się z nim zobaczę.

Nawet nie zauważyłem, kiedy byłem już pod swoim domem. Wślizgnąłem się do środka, nie informując rodziców, że jestem. Od razu przeszedłem do swojego pokoju, przebrałem się w piżamę, po czym wskoczyłem do łóżka i zamknąłem oczy. Kuroko...

Zabiorę cię na basen.

Przybyłem pod jego dom prawie dziesięć minut wcześniej, a on i tak już stał przy drzwiach. Miał na sobie długie jeansy oraz moją bluzę, na widok której od razu zrobiło mi się ciepło. Miałem nadzieję, że przesiąknie jego zapachem. Zza rękawów wystawały mu jedynie koniuszki palców, a koniec ubrania znajdował się gdzieś w połowie ud. Miał ją na sobie, choć było całkiem ciepło.

-Cześć Kuroko – powiedziałem i uśmiechnąłem się do niego. To dziwne, że zwykle nie reagowałem na czyjąś obecność, a przy nim wciąż chciałem się uśmiechać. Może to dlatego, że jego oczy były koloru wody.

-Witaj Haruka-kun – odpowiedział i również się uśmiechnął.

Przez chwilę po prostu staliśmy i patrzyliśmy sobie w oczy, lecz zaraz Kuroko utkwił wzrok na mojej torbie. Zmrużył oczy, jakby chciał przeniknąć przez materiał i zobaczyć co jest w środku. Zaśmiałem się.

-Chcę cię gdzieś dzisiaj zabrać – oznajmiłem.

Szliśmy przez pół godziny, a w tym czasie Kuroko opowiedział mi o koszykówce. Zaczął od objaśnienia zasad, później mówił o tym, jak w gimnazjum dołączył do drużyny, która zdobyła mistrzostwa. Najwięcej mówił jednak o Seirin, do którego wtedy należał. Opisał każdego zawodnika, a ja starałem sobie przypomnieć coś z meczu, jednak niezbyt mi się to udawało.

Nie mogłem się przecież przyznać, że podczas całego meczu patrzyłem tylko na niego.

-Jesteśmy – poinformowałem go, przerywając tym samym opis kapitana Kuroko, Hyuugi.

Byłem ciekaw jak zareaguje, jednak nie mogłem nic wyczytać z jego spojrzenia. Utkwił swoje cudowne oczy, o kolorze wody, w wielkim  napisem nad wejściem do budynku, który oznajmiał, że stoimy przez miejskim basenem. Nagle otworzył szerzej buzię i spojrzał na mnie.

-Haruka-kun… - westchnął przerażony.

-O co chodzi? – spytałem szybko i położyłem mu dłoń na ramieniu. Przymknął oczy, lecz po chwili jakby wrócił do rzeczywistości.

-Nie umiem pływać – szepnął, czerwieniejąc i opuścił głowę.

Szczerze, to nie wiedziałem co powiedzieć. To było dziwne, by w tym wieku nie umieć pływać, bo przecież umieją to nawet małe dzieci. Nie mogłem go jednak odtrącić, tym bardziej, że to wyznanie musiało go wiele kosztować. Ścisnąłem mocniej jego ramię, drugą rękę kierując na brodę, by unieść mu głowę i skrzyżować nasze spojrzenia.

-Nauczę cię, Kuroko – uśmiechnąłem się do niego i pogładziłem kciukiem jego skórę.

-Wstydzę się – odparł i złapał moją dłoń, a mi lekko zakręciło się w głowie.

-Mój trener jest właścicielem tego miejsca. Wpuści nas tam, gdzie zawsze ćwiczymy. Będzie tam tylko nasza dwójka. Nie wstydź się mnie, Kuroko. – Ostatnie zdanie wypowiedziałem z nieświadomą prośbą i mocą. Chłopak przyglądał mi się jeszcze przez chwilę, po czym pokiwał głową i uśmiechnął się delikatnie, unosząc jeden kącik ust.

Sprawa z trenerem poszła jak po maśle, tak jak się spodziewałem, gdyż nie był on problemowym człowiekiem. Udaliśmy się do przymierzalni, w której wyciągnąłem z torby swój zapasowy strój i wręczyłem go Kuroko, mając nadzieję, że będzie na niego pasował. Sam szybko zdjąłem ubrania i byłem gotowy do wyjścia, lecz Kuroko najwyraźniej wstydził się przy mnie przebrać.

-Poczekam na ciebie na basenie – oznajmiłem i zostawiłem go samego.

Opłukałem się pod prysznicem i od razu poszedłem do wody. Cieszyłem się, że znów mogę pływać, choć robiłem to jeszcze rano. Czasem myślę, że mógłbym zamieszkać w wodzie, bo nawet gdy staje się chłodna to wcale mi to nie przeszkadza. Przepłynąłem cztery długości, gdy w drzwiach pojawił się Kuroko.

Mój strój leżał na nim doskonale, a mnie z dziwnych powodów cieszyło to, że widzę go tylko w nim. Co więcej myśl, iż zaraz wejdzie do wody przyprawiała mnie o przyjemne dreszcze. Kuroko miał policzki pokryte czerwienią, co niesamowicie kontrastowało z jego okrutnie bladą skórą. Ręce miał założone na piersi i wpatrywał się w podłogę, jakby nie wiedział co zrobić.

-Opłukałeś się?- spytałem, choć dobrze widziałem, że jest całkowicie suchy.

-A trzeba? – odpowiedział pytaniem, a gdy pokiwałem głową wrócił do szatni. Podpłynąłem w tym czasie do barierki i czekałem aż wróci.

-Chodź – uśmiechnąłem się do niego i wyciągnąłem rękę w jego stronę.

Kroki miał bardzo niepewne. Jakby przystępował do jakiegoś ważnego egzaminu, od którego zależałoby całe jego życie. Doszedł na skraj i złapał moją rękę, którą od razu zacząłem gładzić kciukiem, by dodać mu odwagi. Stanął na pierwszym stopniu, a gdy tylko jego palce się zanurzyły mocniej ścisnął moją rękę i zamknął oczy.

-Kuroko o co chodzi?- spytałem szybko, nie wiedząc dlaczego sprawia mu to aż tyle problemów.

-Haruka-kun – jęknął i usiadł na płytkach. Stanąłem na ostatnim stopniu i spojrzałem mu w oczy.

-Czy ty się boisz wody?

Kuroko poczerwieniał jeszcze bardziej i spuścił głowę. O Boże, zabrałem chłopaka, który boi się wody na basen. Gorzej być nie mogło. Chociaż z drugiej strony, jeśli już tu ze mną przyszedł, to może uda mi się zrobić coś, by zmienić jego stosunek. Postanowiłem spróbować wszystkiego, by to zrobić.

-Chodź tu – odparłem i go objąłem, a on, nie wiedząc o co mi chodzi, zarzucił mi ręce na szyję. –Powoli nas zanurzę – oznajmiłem spokojnie i przycisnąłem go jak najbliżej siebie. – Przy mnie nic ci nie grozi.

Objął mnie z całej siły, dołączając do rąk nogi, które oplotły mnie w pasie. Jedną ręką chwyciłem się barierki i jak najwolniej mogłem zanurzałem nas w wodzie.

-Haruka-kun... – szepnął Kuroko, gdy byliśmy w połowie drogi.

-Mam się zatrzymać?

-Nie – odparł cichutko i schował twarz w mojej szyi, na co o mało nie ześliznąłem się z barierki.

-Jestem przy tobie – powiedziałem mu wprost do ucha i zanurzyłem nas głębiej.

Kuroko przylgnął do mnie jeszcze mocniej, choć byłem pewien, że to już niemożliwe. Cały się trząsł. Objąłem go drugą ręką i pogładziłem po plecach. Dopiero teraz trafiło do mnie, że on jest tak blisko mnie, a na dodatek jesteśmy w wodzie. Poczułem ciepło na policzkach, gdy uświadomiłem sobie, że nie chciałbym go puścić.

-Widzisz, to nic złego – szepnąłem i przejechałem dłonią po jego boku, by dotrzeć do uda i postarać się go lekko odsunąć, choć na dobrą sprawę nie chciałem tego robić.

-Nie puszczaj mnie – jęknął, a jego oddech przyspieszył.

-Kuroko, woda jest dobra... – powiedziałem, gładząc jego udo. –Będę tuż przy tobie. 

Pocałowałem go w policzek. Nie wiem dlaczego to zrobiłem, ale to po prostu się stało i najwyraźniej pomogło, bo Kuroko położył nogi na dnie. Odsunął się delikatnie i spojrzał mi w oczy. Jego tęczówki wyglądały wspaniale na tle wody.

-Jest całkiem...przyjemnie – westchnął i poruszał nogą. Uśmiechnąłem się szeroko.

-No widzisz – przytuliłem go i pocałowałem w czubek głowy. Znów nie mogłem nad tym zapanować i to po prostu się wydarzyło. – Może dzisiaj oswoimy cię z wodą, a popływamy następnym razem?

-To będzie następny raz?

-A chciałbyś, żeby był? – spytałem z zaciekawieniem.

-Bardzo – odpowiedział, patrząc mi w oczy.

Znów go pocałowałem, lecz tym razem przeszedłem samego siebie. Moje wargi wylądowały dokładnie na jego ustach. Uśmiechnąłem się mimowolnie, gdy nawet one przypominały mi wodę. Były takie miękkie i delikatne. Poczułem jak dłonie Kuroko umiejscawiają się na mojej piersi, a to przywróciło mnie do rzeczywistości. Odsunąłem się od niego i otworzyłem szeroko oczy, oblizując wargi.

-Przepraszam, Kuroko...

-Nie szkodzi- szepnął, wciąż nie otwierając oczu. Jedna z jego dłoni dotknęła ust.

Ugiąłem kolana, by zanurzyć nas aż po szyję. Robiłem to wolno, by go nie spłoszyć.

-Haruka-kun! – jęknął i znów do mnie przylgnął do mnie całkowicie, przez co poczułem, że się... Podniecił?!

-Kuroko! – krzyknąłem spanikowany i próbowałem się odsunąć, by jemu nie przysparzać więcej wstydu. Jego twarz przybrała koloru dojrzałego pomidora.

-Przepraszam, Haruka-kun. Może już wyjdźmy, bo nie chcę się odsuwać, a nie chcę byś czuł się źle, że ja...przez ciebie... – plątał się jeszcze kilka sekund, aż wreszcie zamknąłem mu usta pocałunkiem.

Nie potrafiłem nad sobą zapanować. Usta Kuroko były akurat otwarte, więc wsunąłem do nich mój język i zacząłem penetrować jego buzię. Zamknąłem oczy i przycisnąłem go mocno do siebie; było mi naprawdę dobrze i sam zacząłem się podniecać. Kuroko przez chwilę nie robił nic, lecz to wcale mnie nie spowolniło. Po jakimś czasie jego język zaczął wykonywać niepewne ruchy, a ja od razu podjąłem go do pieszczoty. Kuroko stanął na palcach, by mieć do mnie lepszy dostęp. W dalszym ciągu nie było nam całkowicie wygodnie, więc złapałem go za biodra i podciągnąłem do góry, na co on ponownie obtoczył mnie nogami. Całowanie Kuroko było jedną z rzeczy, która sprawiła mi najwięcej radości w życiu. Nie zapominałem też o fakcie, że cały czas znajdujemy się w wodzie, która również przynosiła mi ukojenie. Pocałunek był dość leniwy, lecz przelewałem w niego wszystkie emocje. Moje dłonie błądziły powoli po całym ciele Tetsuyi, nie omijając jego pośladków, a ich dotyk sprawiał, że stawałem się jeszcze bardziej twardy. Doprowadziłem nas do ściany basenu i oparłem o nią Kuroko. Chłopak wplótł palce w moje włosy, a paznokcie drugiej ręki wbiły się w plecy, gdy dotknąłem jego członka. Wtedy też odsunęliśmy od siebie nasze wargi, by zaczerpnąć powietrza. Znów oblizałem usta, by poczuć na nich smak Kuroko.

-Kuroko – sapnąłem, a on mocno mnie przytulił.

-Haruka-kun – powiedział mi wprost do ucha. Pogładziłem jego włosy i oplotłem całego w pasie bez problemu. 

-Nanase – poprawiłem go. – Albo przynajmniej Haru.

-Nanase – powtórzył szeptem i ucałował moją szyję.

-Tetsuya – zamruczałem i przygryzłem jego ucho.

Chłopcy opuścili basen jakiś czas później, uprzednio przebierając się i susząc. Wieczór był cieplejszy niż poprzedni, lecz Kuroko i tak otulał się bluzą wyższego chłopaka. Haruka zerkał na niego co chwilę, z trudem powstrzymując się od rzucenia na Tetsuyę. Nadal czuł na ustach jego smak i nie mógł się doczekać, by znów mieć go tak blisko.

-Już się nie boisz wody?

-Teraz już kojarzy mi się z tobą, Nanase, więc nie tak bardzo. Chciałbym z tobą jeszcze kiedyś popływać – odparł Kuroko, a Haruce zadrżały kolana. Woda i Tetsuya byli jego ulubionym połączeniem.

-Ja też chętnie z tobą popływam, Tetsuya – powiedział i niepewnie zahaczył małym palcem o jego rękę. Na ulicach nie było już zbyt wielu osób, więc nikt zbytnio nie zwracał na nich uwagi, dlatego po chwili Haruka chwycił pewnie dłoń Kuroko i zacisnął na niej palce, a to samo uczynił błękitno włosy. Obaj uśmiechnęli się do siebie.

Do domu Kuroko nie było daleko, więc po kilku minutach byli już na miejscu, a wtedy zapadła cisza. Haruka mocniej ścisnął jego rękę, a drugą położył na policzku Kuroko. Rozejrzał się wokół, a gdy był pewien, że nikogo oprócz nich nie ma na ulicy, schylił się do Tetsuyi i go pocałował. Kuroko tylko na to czekał, dlatego od razu przyciągnął Harukę bliżej siebie i oddał pocałunek, znów wpuszczając język chłopaka do buzi. Tym razem ich pieszczota była bardziej namiętna i zachłanna. Przez chwilę walczyli o dominację, lecz Kuroko szybko uległ. Haruka przygwoździł go do ściany budynku i naparł na niego biodrami, przez co obaj się podniecili, a to z kolei znów spowodowało przerwanie pieszczoty.

-Ch...chcesz wejść na górę? – zapytał nieśmiało Kuroko, wciąż nie otwierając oczu.

-Bardzo chętnie – odparł Haruka i musnął jeszcze raz jego wargi.

Kuroko mocno ścisnął jego palce i poprowadził ich po schodach na ostatnie piętro bloku. Ręce całe mu się trzęsły, więc z trudem przyszło mu przekręcanie zamka w drzwiach. Haruka przestępował z nogi na nogę. Kiedy znaleźli się w środku zachowywali się nadzwyczaj normalnie. Zdjęli buty, Kuroko poprowadził gościa do salonu, pytając czego chciałby się napić. Po zrobieniu herbaty usiedli koło siebie na kanapie.

-Może coś obejrzymy? – zaproponował Tetsuya.

-Jasne- odparł brunet i odstawił kubek na stolik.

Kuroko chwycił za pilot i zaczął skakać po kanałach, aż natrafił na jakiś film. Oparł się wygodnie, a później przysunął do Haruki, który objął go ramieniem i głaskał po plecach. Sytuacja była taka zwyczajna, jakby robili tak co wieczór od bardzo dawna. W połowie filmu Kuroko położył nogi na udach bruneta, który od razu przyciągnął go jeszcze bliżej siebie i pocałował w czoło. Napięcie ich już opuściło i mogli cieszyć się obecnością drugiej osoby.

-Nie śpisz, Tetsuya? – spytał Haruka, gdy po ekranie zaczęły pojawiać się napisy. Kuroko podniósł głowę, złapał go za policzek i uśmiechnął się.

Wtedy też Haruka przybliżył się do niego i pocałował jego usta. Złapał Kuroko za uda i przyciągnął blisko do siebie. Przejechał językiem po wargach chłopaka, a ten od razu wpuścił go do środka i dołączył się do pieszczoty.  Tym razem całowali się wręcz agresywnie. Haruka mocno napierał na ciało Kuroko, aż wreszcie doprowadził go do pozycji leżącej i nas nim zawisł.

-Nanase – szepnął Kuroko, a to pobudziło Harukę do dalszych działań. Wsunął dłoń pod jego koszulkę, czując jak na skórze tworzy się gęsia skórka. Kuroko odchylił głowę w tył od nadmiaru rozkoszy, a brunet wykorzystał ten fakt, by zaatakować jego szyję. Błękitno włosy wygiął się w łuk, gdy chłopak zassał się w jednym miejscu, zostawiając po sobie malinkę.

-Jesteś mój, Tetsuya – szepnął mu do ucha i polizał linię szczęki.

-Tylko twój... Cały twój – westchnął Kuroko i zarzucił mu ręce na plecy, a nogi otoczyły jego biodra.

Pocałowali się mocno, a Haruka wsunął dłonie pod plecy Kuroko i zaczął go podnosić. Nie było to łatwe, gdy przez całe jego ciało przechodziły przyjemne dreszcze, lecz udało im się stanąć.

-Gdzie twój pokój?- spytał szybko Haruka i zajął się całowaniem szyi chłopaka.

-Na górze – sapnął Kuroko i wplótł palce w jego włosy. Usta bruneta sprawiały, że kręciło mu się w głowie.

Po dobrych kilku minutach dostali się w końcu do pokoju Kuroko, wciąż nie wiedząc jakim cudem nie wywalili się na schodach. Haruka usiadł na łóżku i od razu ściągnął koszulkę z chłopaka. Przejechał z uwielbieniem palcami po jego skórze i po chwili zaczął ją pieścić ustami. Kuroko oddychał coraz głośniej, niepewnie wsuwając dłonie pod materiał okrywający ciało Haruki.

-Nie wstydź się Tetsuya – poprosił brunet i sam ściągnął z siebie koszulkę.

Z zaciekawieniem obserwował reakcję Kuroko. Jego oczy lekko zabłyszczały, a usta otworzyły się. Haruka pocałował go czule i naprowadził dłonie chłopaka na swoje ciało. Poczuł przyjemne ciepło, gdy Kuroko zaczął go gładzić. Położył się na plecach, ciągnąc błękitnowłosego za sobą. Jeździł palcami po jego plecach, aż dotarł do spodni i pewnym ruchem wsunął dłonie pod materiał.

-Nanase!- krzyknął Kuroko, gdy go tam poczuł.

-Przepraszam – szepnął, lecz mimo to zaczął gładzić palcami jego pośladki. –Mam je zabrać?

-N...nie – Kuroko oblał się rumieńcem i oparł czoło o bark Haruki.

Brunet delikatnie masował jego tyłek, jednocześnie całując szyję chłopaka. Chciał sprawić mu jak najwięcej przyjemności. Po kilku minutach wyjął jedną rękę i zabrał się za odpinanie spodni Kuroko. Błękitno włosy zatrząsł się.

-Tetsuya... Mogę?

Kuroko nie odpowiedział, tylko uniósł głowę i wpił się w usta bruneta. Ten potraktował to jako ‘tak’ więc szybko uporał się z paskiem i rozporkiem. Już po chwili jego ręka powoli docierała do członka Kuroko, którego delikatnie objęła. Tetsuya jęknął cicho, lecz nie brzmiało to jak gest sprzeciwu. Dźwięk jeszcze bardziej nakręcił Harukę, który po chwili obrócił Kuroko na plecy i zaczął poruszać dłonią.

-Nanase... – sapnął Kuroko, wbijając palce w jego plecy.

-Dobrze ci? – spytał opiekuńczo, zsuwając jego spodnie jeszcze niżej, aż w końcu całkowicie pozbył się ich i slipek.

-T..tak – jęknął i znów przyciągnął go do pocałunku.

Haruka uśmiechnął się i oddał pieszczotę. Po chwili jego usta przeniosły się na pierś Kuroko, a następnie zajęły się sutkami. Podobało mu się to, do czego doprowadza. Kuroko wił się z rozkoszy, a jego dłoń mocno ściskała palce Haruki, który podążał coraz niżej, aż dotarł do podbrzusza.

-Tetsuya – westchnął z zachwytem i ucałował główkę jego penisa, a później przejechał językiem po całej jego długości.

-Nanase!- krzyknął Kuroko, zaciskając palce na pościeli i jego dłoni.

Haruka zaczął powoli zagłębiać jego penisa w  swojej buzi. Nie miał w tym żadnego doświadczenia, lecz starał się jak mógł, a Kuroko jęczał i sapał coraz głośniej. Kiedy cały jego członek znalazł się w środku Tetsuya znów wykrzyczał imię Haruki, a on wysunął go i zaczął wsuwać znacznie szybciej niż poprzednio. Nie trwało to długo, gdy Kuroko doszedł w jego ustach. Haruka ledwo się nie zakrztusił, lecz udało mu się połknąć wszystko co zaserwował mu błękitno włosy, a następnie popieścić go jeszcze trochę, by ogarnęły go spazmy. Oblizał usta i podniósł się do góry, gdzie Kuroko od razu wpił się w jego wargi, chcąc podziękować za to, co dla niego zrobił.

-Nanase, chcę się z tobą kochać – szepnął cichutko, ukrywając swe zawstydzenie w ramieniu bruneta.

Haruce niemalże zakręciło się w głowie od strachu i entuzjazmu. Nie miał pojęcia jak miałby to zrobić, lecz wiedział, że musi, bo nie wytrzyma. Chciał poczuć Kuroko każdą cząstką siebie, więc szybko pozbył się własnych spodni.

-Masz jakąś oliwkę?- spytał, po czym sam poczerwieniał.

Kuroko pokiwał głową i udał się do łazienki, w której poprzewracał wszystkie rzeczy, by tylko ją odnaleźć. Kiedy wrócił dał Haruce buteleczkę i usiadł na łóżku.

-Chcę cię widzieć, Nanase.

-Ja ciebie też – odparł i wylał trochę płynu na palce.

Popchnął delikatnie Kuroko, by się położył, po czym umiejscowił jego nogi na udach. Nawilżoną dłoń skierował na jego pośladki. Nieśmiało drażnił wejście. Pochylił się i pocałował go w usta, gdy wsunął pierwszego palca. Kuroko wygiął się z bólu, lecz nie kazał mu przestawać, wręcz przeciwnie, czekał na więcej. Haruka poruszał palcem w każdym możliwym kierunku, robiąc miejsce na drugi, który dołączył kilka minut później. Kuroko mocno zacisnął powieki.

-Tetsuya, jeśli mam przestać, to powiedz – szepnął Haruka, a błękitno włosy pokiwał jedynie głową.

Brunet umiejscowił drugą rękę na członku chłopaka, chcąc uśmierzyć mu ból. Wyglądało na to, że podziałało, gdyż odbyt Kuroko nie zaciskał się już tak bardzo. Haruka wsunął w niego trzeci palec i odczekał chwilę. Kuroko oddychał głośno, lecz nie było po nim widać, by odczuwał większy ból, więc palce bruneta zaczęły się poruszać.

-Nanase – sapnął jedynie i odchylił głowę do tyłu.

Haruka od razu przyssał się do jego szyi i przyspieszył ruchy obu dłoni. Ciężar ciała oparł o Kuroko, a to sprawiło, że czuli obecność drugiego na całej długości. Brunet przeniósł się znów na sutki i podrażnił językiem każdy z nich, a po kilku minutach takich pieszczot jego palce poruszały się już bez problemu. Wtedy też pocałował Kuroko jak najczulej potrafił. Wysunął się z niego i nawilżył oliwką swojego penisa. Nakierował do na wejście chłopaka, po czym spojrzał mu w oczy.

-Tetsuya... mogę?- spytał, a jego policzki zrobiły się jeszcze bardziej czerwone.

-Tak – szepnął.

Haruka wsuwał się w niego bardzo powoli. Nie chciał sprawić mu bólu, a co więcej on sam go odczuwał. Kuroko mocno się na nim zaciskał, a stanowiło to najprzyjemniejszą torturę w życiu. Ich palce splotły się i mocno zacisnęły na sobie, a spojrzenia bezustannie się krzyżowały. Obaj nigdy by nie pomyśleli, że osoba, którą zna się jedynie dwa dni, może stać się dla nich tak ważna i bliska, by mogli się jej całkowicie poddać. Cała droga zajęła brunetowi kilka długich minut, a gdy dotarł do końca schylił się i pocałował swojego kochanka. Przetrwali tak przez dłuższy czas, aż wreszcie Kuroko poruszał lekko biodrami, dając  chłopakowi znać, że może zacząć się ruszać. Wtedy też Haruka podniósł się nieco i wolno wysunął z jego wnętrza, by po chwili znów się w nim znaleźć. Obaj jęknęli głośno, gdy wykonał pierwsze pchnięcie, oraz każde następne.

Kochali się dość krótko, jako że każdy z nich przeżywał swój pierwszy raz. Po kilkunastu minutach Kuroko doszedł w dłoni bruneta, a ten w jego wnętrzu w tym samym czasie. Było to dla Haruki niesamowite doświadczenie, gdy rozlał się w środku. Tetsuya przycisnął go mocno do siebie i czule się pocałowali. Brunet wysunął się całkowicie z kochanka i opadł na łóżko obok niego. Od razu sięgnął do ramienia Kuroko i przyciągnął go do siebie. Błękitno włosy z oddaniem wtulił się w jego bok i położył rękę na piersi.

-Serce ci mocno bije – szepnął, kreśląc kółka na skórze chłopaka.

-Bije dla ciebie, Tetsuya – odparł i cmoknął go w czoło.

-Pójdziemy popływać rano? – spytał sennie.

Haruka uśmiechnął się szeroko i jeszcze raz go pocałował, po czym pogładził jego plecy i zamknął oczy. Po chwili usłyszał, że oddech Kuroko się uspokoił, a wsłuchując się w niego nawet nie poczuł, gdy sam zasnął.