Rozdział 32

*Gerard* sobota/niedziela, luty 1995

Dni były cholernie podłe.  Nie dość, że temperatura na dworze jeszcze bardziej się ochłodziła, to i w domu czułem się tak, jakby ktoś zamrażał moje ciało. Tym ‘kimś’ był oczywiście mój własny brat, który w dalszym ciągu patrzył na mnie nie tyle z odrazą, co z zawodem. Starałem się jak tylko mogłem, by mi wybaczył. Nosiłem mu rano kawę do pokoju, gdzie dopiero po jakimś czasie zaczął mnie w ogóle wpuszczać, sprzątałem po nim, a czasem nawet odrabiałem za niego lekcje. Za to wszystko porozmawiał ze mną... Tylko raz, w ciągu całego miesiąca, co i tak zbyt wiele nie dało.

  

Czułem jak go tracę. Nie wiedziałem, co działo się na jego lekcjach, ani gdzie wybierał się po nich. Wspólne oglądanie horrorów odeszło w niepamięć, a braterskie wygłupy poszły jeszcze dalej.  Starałem się mu to wyjaśnić. Mówiłem do zamkniętych drzwi, pisałem nawet listy, lecz to nic nie dawało. Kiedy w końcu mnie do siebie dopuścił, powiedział jedynie, że go zawiodłem, po czym wyrzucił z pokoju. 

Jakby Mikey’a było mało, to dołożył się jeszcze ojciec. 

Dopiero kilka dni po Sylwestrze ogarnąłem komórkę i sms’y, które przyszły o północy. Dzwonił do mnie i napisał dwie wiadomości, a to znacznie kłóciło się z tym, że chciałem zerwać z nim kontakt, co robiłem to głównie dla Mikey’a, który teraz pewnie wolałby, abym się wyprowadził. 

Nie chciałem być tym złym chociaż w tej sytuacji, więc oddzwoniłem do niego, by dowiedzieć się, że będzie miał kolejne dziecko, a mnie prosi na chrzestnego, bo ładnie wyjdę na zdjęciach z jego przybraną córką. Chciałem odmówić, gdy tylko to powiedział, lecz nie miał czasu i musiał gdzieś lecieć. Jak zwykle. 

Ojciec nigdy nie interesował się Mikey’em. Zupełnie jakby z pierwszego małżeństwa miał tylko jednego syna, którego w wieku 10 lat zaczął zabierać na noc z domu, gdy tylko jego młodszy brat zasnął. Nie odpowiadał, gdy pytałem dlaczego Mikey z nami nie jedzie. Raz w tygodniu brał mnie do siebie, z początku za zgodą mamy, a później na siłę, aż w końcu zacząłem sam do niego jeździć, by oszczędzić mamie nerwów. 

Mieszkał w pobliskim mieście, do którego jechało się autobusem przez niecałe dwie godziny, a ja, chodząc jeszcze do gimnazjum pokonywałem tę trasę co tydzień, zarywając noce i wymykając się z domu. Dopiero, gdy byłem w liceum zorientowałem się, że nie jest on normalnym człowiekiem i znacznie ograniczyłem nasze spotkania, a ostatnio nawet całkowicie ich zaprzestałem. Wydawało mi się, że po prostu przyjął to do wiadomości, lecz musiał zadzwonić i złożyć mi tę propozycję, którą nie wiem dlaczego, ale zacząłem rozważać. 

Na szczęście był jeszcze Frank, który właśnie świecił latarką w moje okno, dając mi znać, że mogę już wyjść. 

Zabrałem kilka potrzebnych rzeczy, choć większość z nich miałem już u niego w domu. Była sobota, więc szedłem do niego na noc, a na wiadomość o tym Mikey oczywiście posłał mi ponure spojrzenie, jakby tylko na każdym kroku chciał mi przypomnieć, że go zraniłem. 

Pożegnałem się szybko z mamą, która życzyła mi miłej nocy, po czym udałem się prosto do domu Franka. Oglądając się za siebie dostrzegłem, że Mikey obserwuje nas przez okno w moim pokoju. Dlaczego to robił? Zupełnie jakby chciał, bym na każdym kroku czuł ciężar tego, co mu zrobiłem, a na dodatek katował sam siebie, patrząc na to, jak dalej to robię. 

Otworzył mi Frank, a jego uśmiech sprawił, że od razu zrobiło mi się lepiej. Od razu zbliżył się do mnie i stawał na palcach, by dosięgnąć mych ust, lecz nie dałem mu się i wszedłem do środka, po czym zamknąłem za sobą drzwi.

- Mikey patrzył – wyjaśniłem, widząc jego zdziwioną minę. 

- Cholera – westchnął bezradnie, po czym mnie przytulił.

- Frank, co to za słownictwo! – krzyknęła jego mama z kuchni, wychylając głowę na korytarz.

- Dobry wieczór pani – przywitałem się.

- Cześć Gerard – odpowiedziała, uśmiechając się tak samo jak Frank. Cieszyłem się, że to po niej odziedziczył.  

Odebraliśmy od niej talerz pełen kanapek oraz dwa kubki z herbatą, po czym skierowaliśmy się do pokoju. Kiedy odłożyliśmy wszystko na stolik podszedłem do Franka i mocno się do niego przytuliłem, a po chwili lekko pocałowałem. Był jedyną osobą, która wiedziała dokładnie co się dzieje. Tylko jemu mogłem powiedzieć wszystko, a on mnie nie osądzał. Po prostu podchodził, przytulał mnie, mówił, że wszystko będzie dobrze, a ja starałem się w to ślepo wierzyć. 

Pozwolił mi przewodzić w pocałunku. Badałem językiem całą jego buzię, choć zdążyłem ją już dobrze poznać. Za każdym razem jednak towarzyszyło temu niesamowite uczucie, jakby każde z naszych zbliżeń było tym pierwszym. Kiedy był tak blisko, cały świat zdawał się nie istnieć. Były tylko jego usta, ciało, zachowanie i umysł. 

- Przygotowałem duuużo filmów – mruknął i zaśmiał się cicho. 

- To dobrze – odparłem, gładząc go po włosach.

Ułożyliśmy się wygodnie. Ja bezpośrednio na łóżku, a Frankie na mnie tak, bym mógł go objąć.  Filmy leciały jeden po drugim, lecz i tak nie mogłem się na nich skupić. Cały czas myślałem o tym, jak fajnie by było, gdyby Mikey je z nami oglądał, choć nie widziałem nawet cienia szansy, by to się kiedyś stało. Nie powiedziałbym jednak, że Frankie mi nie wystarczał. Co jakiś czas podnosił się, byśmy mogli się pocałować i za wszelką cenę starał się mnie rozśmieszyć, rzucając jakimiś głupimi żartami do filmów, lub zwyczajnie łaskocząc. Kiedy jednak zasnął, znów zostałem sam ze wszystkimi tymi myślami, których nie chciałem mieć, lecz sam je do siebie sprowadziłem. 

Wystarczyłoby tylko przyznać się do tego wcześniej. 

Mikey nie wyglądał tak, jakby to fakt, że jestem gejem mu przeszkadzał. Nie brzydził się nami, a z Frankiem nawet czasem porozmawiał, jednak gdy tylko temat schodził na mnie od razu odchodził. Nie wiem, czy to nie było jeszcze gorsze, bo przecież gdyby miał zrazę do homoseksualistów, mógłbym go jakoś przekonać, że to nic złego, a tak wyrzuty kierował tylko na mnie i choć dobrze wiedziałem, że zasłużyłem, to było mi z tym źle. 

Frankie mruknął przez sen i zsunął się ze mnie, lecz dalej przytulał. Uśmiechał się, a to znaczyło, że śni mu się coś dobrego. Położyłem się naprzeciwko, umiejscawiając dłoń na jego policzku i lekko go pocierając, tak żeby się nie obudził. 

Cieszyłem się, że go mam, nawet jeśli to przez to Mikey był na mnie wściekły. 

Kiedy obudziłem się rano mojego chłopaka nie było już w łóżku, a w nozdrza uderzył mnie przyjemny zapach kawy stojącej na stoliku. Usiadłem i od razu chwyciłem kubek w dłonie, z radością stwierdzając, że napój wciąż jest ciepły. Wstałem z łóżka i podszedłem do okna. Pogoda, jak na luty, wyglądała na bardzo przyjemną. Słońce świeciło, a jego promienie odbijały się od śniegu i raziły po oczach. Spojrzałem na swój dom, widząc jak Mikey krąży po swoim pokoju, najwyraźniej się gdzieś szykując. Posmutniałem, lecz tylko na chwilę, bo usłyszałem jak ktoś wchodzi do pokoju, a już po kilku krokach zorientowałem się, że zmierza do mnie jego właściciel. 

- Dzień dobry, Gee- powiedział wesoło i przytulił mnie od tyłu, po czym pocałował w kark. Nie wiem dlaczego, ale jakoś lubił tamto miejsce. 

- Dzień dobry, Frankie – odpowiedziałem, odkładając kawę na biurko i odwracając się do niego. 

- Mam dla ciebie niespodziankę – oznajmił, uśmiechając się szeroko. Zauważyłem, że jest już ubrany, a jego włosy pachniały szamponem po myciu. 

- Jaką? – zarzuciłem mu ramiona na szyję i zacząłem bawić się jego włosami. 

- Zobaczysz – zaśmiał się. – Ale musisz skończyć do domu po cieplejsze ciuchy. 

-Frankie, nie mam ochoty nigdzie wychodzić... – zacząłem, lecz chłopak od razu mnie pocałował, bym nie mógł skończyć. 

-Nie obchodzi mnie to – zachichotał, co było dość urocze, więc nie mogłem się już spierać. 

Niecałą godzinę później czekał na mnie ze swoją mamą przy ich samochodzie na podjeździe. Zabrałem wszystko co było mi potrzebne i razem wyruszyliśmy w podróż, a ja musiałem przyznać, że czuję ekscytację na tę niespodziankę. 

- Twoja mama nie miała nic przeciwko? – spytała mnie pani Iero, patrząc w lusterku wstecznym na moją twarz. 

- Jak się dowiedziała, że jadę z panią to się zgodziła – odparłem. Kolejny powód do radości z tego, że nasze mamy się dogadywały. Szkoda, że całe nasze rodziny nie mogły się pojednać...

Mimo że nie przepadałem zbytnio za zimą, krajobraz za oknem malował się naprawdę bajecznie. Wyjeżdżaliśmy z Newark, a okolica zaczynała dziczeć. Wszystko tu wyglądało tak nieskazitelnie czysto i tak jakby...łatwo. W końcu wyjąłem z torby szkicownik i zacząłem w nim coś przypadkowo kreślić. Udało mi się na chwilę totalnie wyłączyć, co mój umysł przyjął z dużą aprobatą. Uwielbiałem przedstawiać idealnie białe elementy czarnym kolorem na papierze. Zupełnie jakbym miał negatyw w oczach, a czasem naprawdę chciałbym taki mieć. 

Poczułem rękę na kolanie, więc spojrzałem przelotnie na Franka, choć kiedy wyobraziłem go sobie z białymi włosami nie mogłem powstrzymać śmiechu. 

- Co jest? Tak też masz łaskotki? – prychnął i poruszał palcami. 

- N-nie – odparłem, zasłaniając buzię ręką. – Nie farbuj się na biało, Frankie – dodałem, po czym roześmiałem się już na całego. 

Zarówno brunet, jak i jego mama spojrzeli na mnie ze zdziwieniem wymalowanym na twarzy, jednak postanowili nie komentować, a ja, jak ten głupi, śmiałem się na cały samochód, aż w końcu otarłem łzę z kącika oka i zacisnąłem palce na ręce Franka. Lubiłem w nim to, że nie drążył tematu, kiedy było widać, że nie jestem w stanie mu czegoś wytłumaczyć, a sprawiało mi to radość. 

- Zaraz będziemy – oznajmiła pani Iero, a ja zacząłem z jeszcze większym podekscytowaniem wyglądać za okno, jednak widok nie wykraczał poza wszechogarniający śnieg. Schowałem szkicownik i ołówki do torby, po czym czekałem aż dojedziemy.

Po kilku minutach wjechaliśmy na jakieś podwórko. Nie było na nim niczego, na czym mogłem zawiesić oko, więc spojrzałem tylko na Franka, a ten uśmiechał się do mnie czarująco. Nie zdążyliśmy nawet wysiąść z samochodu, a ja już się cieszyłem, że gdzieś mnie wyciągnął, z dala od problemu i ogólnie rzecz biorąc rzeczywistości. 

- Zaraz poznasz moją babcię – poinformował mnie Frank, a ja poczułem się jakoś dziwnie spięty. Domyślałem się, że raczej będziemy ukrywać przed nią nasz związek, ale i tak chciałem dobrze wypaść w jej oczach. 

Okazała się być niską kobietą w dość pokaźnym wieku. Nie była jednak tak stara jak chociażby moja własna babcia, Elena. Wnętrze jej domu było urządzone w dość starym stylu, ale miało swój klimat. Po wejściu trafiało się od razu do kuchni, która była na tyle przestronna by pomieścić piec kaflowy, długi stół z sześcioma krzesłami oraz kilka szafek. Kiedy właścicielka wyściskała już swoją córkę i wnuka, ten zaprowadził ją do mnie i uśmiechnął się szeroko. 

- Babciu, to jest Gerard, mój najlepszy przyjaciel – przedstawił mnie chłopak, a ja wyciągnąłem dłoń do kobiety. 

- Miło mi panią poznać... – zacząłem, lecz wtedy babcia Franka przytuliła mnie mocno do siebie. 

- Przyjaciele mojego wnuka są tu zawsze mile widziani! – oznajmiła głośno, śmiejąc się przy tym. 

Pani Iero zrobiła każdemu z nas po herbacie, a dodatkowo na stole znalazło się ciasto drożdżowe, na którego widok aż zaświeciły mi się oczy. Niemalże w pięć minut pożarliśmy z Frankiem połowę kawałków. 

- Chodź, coś ci pokażę – szepnął mi do ucha i wstał od stołu, a ja podążyłem za nim na zewnątrz. 

Przeszliśmy na tyły budynku, a tam roztaczał się widok na ogromną pustą przestrzeń, która cała pokryta była nieskazitelnie białym śniegiem. Frank złapał mnie za rękę i zaprowadził do jednego z drzew. Dopiero kiedy staliśmy tuż pod nim zauważyłem, że znajduje się tam drewniany domek. 

- Nie boisz się? – spytał mój chłopak, uśmiechając się w ten łobuzerski sposób, który uwielbiałem. 

- Chyba śnisz – odpowiedziałem i już po chwili wspinaliśmy się do góry po specjalnej drabince. 

W środku nie było niczego poza długą ławeczką, z której można było spoglądać na pole. Usiedliśmy na niej z Frankiem blisko siebie, by było nam całkiem ciepło. 

- Jak byłem mały i pokłóciłem się z rodzicami to zawsze tu przyłaziłem  - opowiedział mi Frank, a ja uśmiechnąłem się na samo wyobrażenie jego jako małego brzdąca. – Kiedyś nawet wtargałem tu gitarę i koczowałem przez cały dzień – dodał i spojrzał na mnie, a następnie położył mi swoją zimną dłoń na policzku i pocałował lekko w usta. 

- Dowiaduję się o tobie coraz więcej – zaśmiałem się i oparłem czoło o jego. 

- Cieszy mnie to – szepnął i przymknął oczy, jakby zupełnie tak jak ja po prostu chciał się po napawać tą chwilą spokoju. 

                                                                            

Tak, to ja, zła niedobra Fun Ghoul.xd 

Ogłaszam Wam to z ogromnym smutkiem, ale wena na to opowiadanie niemalże w całości ze mnie wyparowała, dlatego nie mogę obiecać, że kolejny rozdział pojawi się jakoś magicznie szybciej. Zapewniam jednak, że w żadnym wypadku nie mam w planach porzucać Destroyi, jako że nienawidzę pozostawiać niedokończonych spraw. 

Rozdział ten chciałabym zadedykować Nancy Grant, jako że to jej 'znicz' pod ostatnią minaturką dał mi największego kopa :D, a jednocześnie to, że mój Kotek Jebotek znajduje się z dala od internetu.;=; 

Chciałabym Was też poinformować, że niedawno ruszyłam z nowym fanfiction do anime Kuroko no Basket. Znajduje się ono w zupełnie innym AU, więc kto nie oglądał z łatwością się połapie, a ci, którzy mają to w planach nie zdobędą żadnych spoilerów :) 

Zapraszam serdecznie - One Step Closer

Ode mnie to już chyba tyle. Bardzo dziękuję wszystkich, którzy wiąż są ze mną i tym blogiem. Dajecie nie tyle nawet siłę do pisania, co nawet do życia. 

xoxo.