Wanilia

Niespodzianka! 

Mam nadzieję, że nie będziecie złe, gdy zamiast nowego rozdziału przeczytacie coś zupełnie odmiennego na tym blogu. Będzie to mianowicie paring z anime Kuroko no Basket (dokładniej rzecz biorąc KagaKuro), który otworzy podstronę 'Inne Fandomy'. 

Pragnę zadedykować go Desire, nie tylko w ramach odwdzięczenia się, lecz również kolejnej motywacji :) *wcale na Ciebie nie naciskam*. 

Współautorką shota jest Lady Seara.  

Kagami przyszedł na salę. Nikogo tam nie było co niespecjalnie go zdziwiło. Był po prostu tak podekscytowany tym, ze znów może grać w koszykówkę, że musiał tu już po prostu być.

Dopiero po chwili zauważył drobnego chłopaka, który ćwiczył rzucanie do kosza.

-Cześć, Kuroko - przywitał się.

- Cześć - odpowiedział i zaczął ustawiać się do kolejnego rzutu. Rozstawił nogi w odpowiedniej pozycji, ułożył ręce i starał się jak najlepiej wymierzyć. Po chwili wyprostował się, a piłka poleciała w stronę kosza. Odbiła się od tablicy, po czym z charakterystycznym odgłosem uderzyła o parkiet. Nie trafił, jak zwykle. 

- Moje rzuty są beznadziejne - odparł i przetarł twarz dłonią.

-Nie wszyscy są we wszystkim dobrzy - położył rękę na jego głowie i poczochrał mu lekko włosy. -Ale idzie ci coraz lepiej.

- Łatwo ci mówić. Przecież ty zawsze trafiasz - spojrzał na przyjaciela z wyrzutem. Zastanawiał się czym tak strasznie się od siebie różnią. Pewnie chodziło tu o wzrost, ale przecież nawet niscy zawodnicy potrafili rzucać celnie. 

-Ale gdybyś do mnie nie podawał, nie trafiałabym - logika Kagamiego była specyficzna, ale żelazna. -Pomóc ci rzucić?

Kuroko mimowolnie się uśmiechnął. Taka była prawda. To jego podania umożliwiały innym zawodnikom zdobywanie punktów. 

- W jaki sposób chcesz mi pomóc?

Kagami złapał go pod pachy i uniósł bez trudu.

-Rzuć teraz.

- Co ty robisz - zaśmiał się. - Łaskocze! 

Po chwili jednak uspokoił się i ponownie przymierzył do oddania rzutu. Nie był w stanie skupić się całkowicie, będąc trzymanym przez Kagamiego, nawet jeśli próbował ze wszystkich sił ignorować przyjaciela. Wyprostował ręce, a piłka poszybowała prosto do kosza. Nie odbiła sie nawet od tablicy, tylko od razu przeleciała przez siatkę. 

-Widzisz - Kagami również się roześmiał. Trzymanie Kuroko sprawiało mu frajdę; przyjaciel był naprawdę leciutki.

- Faktycznie - uśmiechnął się i złapał za ręce Kagamiego. - Już możesz mnie odstawić...

-Ale trzymanie cię sprawia mi przyjemność. Chociaż – zmarszczył swoje podwójne brwi -Jesteś taki lekki . Oj, odżywiasz ty się prawidłowo, Kuroko?

- No przecież, że tak - zaśmiał się. - Może nie zjadam aż tyle co ty, ale to ciałko też potrafi trochę zmieścić. 

Kagami roześmiał się, myśląc o tonie shake’ ów, które Kuroko w siebie wlewał. Postawił go na ziemi i uśmiechnął się. 

-Ale ten rzut był naprawdę ładny.

-Dzięki - musiał zadrzeć głowę, by spojrzeć prosto w jego twarz.- Gdyby nie ty pewnie bym nie trafił - zasmucił się. 

-Nauczysz się, Kuroko. Myślisz, ze ja zawsze trafiałem? – pokręcił głową.

- Możliwe - lekko się rozpromienił. - Ciekawe czy ten motyw z podnoszeniem przeszedłby podczas meczu.

-Hm. Zawsze mogę cię wziąć na barana. Co prawda, wszyscy dostaliby szału, ale byłoby zabawnie.

- Pewnie tak - zaśmiał się. - Ale w końcu byś się zmęczył przez to ciągłe noszenie mnie.

-Czy ja wiem? To całkiem słodki ciężar - Kagami złapał piłkę i rzucił do kosza, trafiając bez problemu.

Ach, wszystko jest w nim idealne - pomyślał Kuroko. Złapał piłkę i ponownie spróbował wycelować. Tak samo jak poprzednio, nawet nie zahaczył o obręcz. 

- Słodki i beznadziejny.

-Wcale nie - Kagami pogłaskał go po głowie. Stanął za jego plecami i nakrył dłońmi jego dłonie. -Tak jak masz swój własny styl gry, tak samo musisz mieć własny, by rzucać.

Kuroko nie wiedział co się z nim dzieje, ale to, że miał Kagamiego tak blisko siebie wprawiło go w dziwny stan. Przez jego ciało przechodziły lekkie dreszcze i miał nadzieję, że przyjaciel nie był w stanie tego wyczuć.

Nie wyczuł. 

-Skup się, Kuroko. Patrz na ten kwadrat.

- Łatwo ci mówić - wypowiedział, zanim zdążył ugryźć się w język. Skierował wzrok dokładnie w to miejsce, starając się wykonać polecenie.

-Spokojnie. Oddychaj. Tylko ćwiczymy. Nie musisz strzelać trzypunktowców jak kapitan czy Izuki - senpai.

- No przecież się staram! - uniósł głos. Cała ta sytuacja przestawała mu się podobać.

-Ej, Kuroko -  Kagami spoważniał. -Nie denerwuj się. Chodź, zabiorę cię na shake 'a, co?

- Okej. - Kuroko miał nadzieję, że jego ulubiony shake przywróci go do normalnego stanu. - Tylko się przebiorę.

-Jasne. Poczekam tutaj.

Kuroko starał sie przemyśleć wszystko to, co działo się z jego psychiką. Przecież to Kagami, już nie raz był blisko niego. Właściwie, spędzali ze sobą całkiem dużo czasu... Czy to możliwe, by zaczął czuć coś więcej do swojego przyjaciela?

Kagami tymczasem pozbierał ich rzeczy. Martwił się o Kuroko. Zależało mu na nim. Ogromnie. Przy nim czuł się spokojniejszy. Kiedy błękitno włosy przebrał się już w normalne ciuchy wrócił na salę, gdzie Kagami zdążył już poukładać wszystkie piłki na miejsce i przygotować się do wyjścia. 

-Idziemy?

-Jasne. Daj ,wezmę twoją torbę - Kagami uśmiechnął się. Spokojnie. Bez nerwów. Nie chciał, by Kuroko znów poczuł się urażony. Tez z kolei nie widział potrzeby, by brązowooki niósł ją za niego, lecz chcąc uniknąć nieścisłości po prostu dał przyjacielowi swoją torbę.

-Więc, masz już plany na wakacje? - zapytał, kiedy wychodzili ze szkoły.

- Nie bardzo - odparł. - Pewnie znowu cały czas będę siedział w domu.

-Moi rodzice zapraszają cię do Los Angeles. Chcą cię poznać - wypalił Kagami.

-To miło z ich strony - Kuroko trochę się speszył. - Będę musiał pogadać z rodzicami...

-Jasne, rozumiem, rozumiem - odparł Kagami. -Po prostu wiedz, że fajnie by było.

- Chciałbyś, żebym jechał? - spytał z nadzieją w głosie, co zdziwiło nawet jego samego.

-Oczywiście! Wiesz, ile rzeczy mógłbym ci wreszcie pokazać? - podekscytowany Kagami opowiadał mu o plaży, oceanie, cieple.

Kuroko nie bardzo zwracał uwagę, no to co mówił jego towarzysz, bo w głowie już sam wyobrażał to, co chciałby zobaczyć w Los Angeles. A było to ciało Kagamiego, okryte jedynie kąpielówkami, wygrzewające się na słońcu. Albo jeszcze lepiej, jakby kąpał się w oceanie, a później kropelki wody spływałyby po jego dobrze wyrzeźbionych mięśniach. Policzki Kurokiego pokryły się rumieńcem, gdy tylko uświadomił sobie o czym myśli. Kagami to jednak zauważył. Zatrzymał się w pół kroku i, nic sobie nie robiąc  z tego, że stoją pośrodku chodnika, dotknął ręką jego czoła.

-Masz gorączkę? - zaniepokoił się. Kuroko zawstydził się jeszcze bardziej, gdy zostało to zauważone przez Kagamiego. 

-Nie nic mi nie jest - skłamał. - Możemy iść dalej.

-Jesteś pewien?

-Tak. No chodźmy - pociągnął za rękaw jego koszulki.

Gdy weszli do Maji Burgera, Kagami zajął dla nich stolik a potem sięgnął po menu. I tak będzie zamawiał to ,co zawsze, ale podał je Kuroko.

-Weź tez coś do jedzenia, ok?

- Kiedy ja wcale nie jestem głodny.

-Chociaż jednego. Bo inaczej Riko mnie zabije.

Przewrócił oczami i koniec końców zdecydował się wziąć jednego hamburgera.

Kagami poszedł zamawiać. 21 hamburgerów i dwa shake’ i. Zapłacił od razu. Kuroko spojrzał na górę kanapek, znajdujących się na tacce i nie mógł uwierzyć, że ktoś jest w stanie zjeść aż tyle. Kagami postawił ją na środku stolika, później, zadziwiająco, usiadł obok przyjaciela, a nie tak jak zwykle naprzeciw.  Otworzył też pierwszego hamburgera i niemal od razu odgryzł połowę. Zamruczał zadowolony.

- Tak mało ci potrzeba do szczęścia? - spytał zaciekawiony.

-Jesteś ze mną ty, mam jedzenie, nie jest mokro, jest ciepło - kolejny kęs i kanapki nie ma. -Nie mam powodu do narzekania!

- Cieszy mnie to - uśmiechnął się i pociągnął kilka łyków swojego shake’ a.

-A ty? Jesteś szczęśliwy, Kuroko?

Tak - pomyślał. - Jestem niesamowicie szczęśliwy, że jesteś tutaj, siedzisz koło mnie i jesz hamburgery, które tak strasznie lubisz. Jestem szczęśliwy, że jesteś tak blisko! 

-Myślę, że tak - odpowiedział, wracając do otaczającego go świata, a Kagami sięgnął po kolejną kanapkę.

-W LA zabrałbym cię do Disneylandu. Siara, wiem, ale lubię to miejsce.

- Pewnie mają tam przepyszne shake’ i - rozmarzył się.

-Mhm. Czekoladowe, Kuroko. CZEKOLADOWE - rozmarzył się Kagami.

- Ja tam wolę waniliowe - zaczął. - Ale czekoladowe też są dobre.

-Założę się, że sam już smakujesz jak wanilia.

Kuroko prawie podskoczył w miejscu. Chciał się założyć ze wszystkich sił. Nawet jakby miał przegrać, co było całkiem prawdopodobne, bo w końcu to niemożliwe by smakował jak wanilia, zapłaciłby każdą cenę, by Kagami dał mu choć namiastkę tego, czego by od niego chciał.

- Jak chcesz, możesz spróbować... - zebrał w sobie wszelkie pokłady odwagi by wypowiedzieć to zdanie. Jego policzki automatycznie zrobiły się czerwonawe. To, co powiedział Kuroko, było niesamowicie.. erotyczne. 

Kagami prawie się zakrztusił.

-Hej, Kuroko. Możemy. Ale nie przy wszystkich.

- Mówisz poważnie ? - zdziwił się.

-Zakład to zakład.

Kuroko uśmiechnął się nieśmiało. Była to jedyna rzecz, na którą mógł się zdobyć. Nie wyobrażał sobie, by jego marzenia miały się spełnić, choćby w tak małym stopniu. 

Po co on kupował tyle tych hamburgerów?...

Kagami zjadł je bardzo szybko i przeciągnął się. Nie chciał całować Kuroko w toalecie, to by oznaczało, że nie myśli o nim poważnie.

-Chodźmy do mnie.

Wstali więc i szybko opuścili lokal. Kuroko nie rozumiał, dlaczego Kagamiemu aż tak na tym zależy, skoro był to dla niego jedynie zwykły zakład.

-Właśnie, co dostanę, jeśli wygram?

- Co tylko będziesz chciał - odparł z powodu braku jakichkolwiek pomysłów.

-Ciebie również?

Kuroko prawie stracił przytomność, gdy to usłyszał. Zastanawiał się, o co mu chodzi, skoro to tylko zakład...

-Jeśli będziesz chciał.

-A jeśli przegram?

- Wtedy ja sprawdzę, czy smakujesz jak czekolada.

-Dobra - zgodził się Kagami beztrosko.

Bardziej lub mniej świadomie, oboje przyspieszyli kroku. Niedługo znaleźli się już pod domem Kagamiego. Ten, jako, że mieszkał sam, nie krzyczał nic do nikogo, gdy wchodzili do  środka.  Kuroko wszedł za właścicielem do mieszkania. Bywał tu całkiem często, więc dokładnie znał rozmieszczenie wszystkich pokojów.

Kagami stracił trochę pewności siebie, kiedy zostali sami. No bo jak to, ma pchnąć Kuroko na ścianę i tak po prostu pocałować? A co z tym, no, co w filmach o tym.. a, NATSRÓJ! 

-Możemy włączyć muzykę. Czy coś.

- Jak chcesz - odparł. Próbował sobie wyobrazić, jak tan cały zakład miałby się sprawdzić, lecz nie był w stanie niczego wymyślić. Bliskość Kagamiego sprawiała, że czuł się jeszcze bardziej zestresowany niż przedtem. Tak bardzo chciał go poczuć. Jego usta na swoim ciele, na własnych wargach...

Kagami zaczął grzebać w stosie swoich płyt. Gdzieś, prócz heavy metalu, miał muzykę klasyczną, którą kiedyś dostał od Alex... Jest!

Zapuścił Beethovena i spojrzał na Kuroko. 

-Światło możemy zgasić.

Błękitnowłosy czuł się strasznie dziwnie w tej sytuacji. Wszystko było takie sztuczne i nienaturalne. Tak inne od tego, co sobie wyobrażał. 

-Chyba bym wolał, żeby było zapalone - powiedział. Nie mógł sobie odmówić patrzenia na Kagamiego, kiedy by go całował.

-Okej.- Kagami wytarł ręce w spodnie i usiadł na kanapie. -Chodź?

Usiąść obok niego, czy może władować mu się na kolana, gdzie od długiego czasu chciał trafić? - rozmyślał, podczas gdy powoli zmierzał do kanapy. Po chwili jednak stwierdził, że cała ta sytuacja jest na tyle pokręcona, że jeden szczegół jej nie pogorszy. Usiadł więc bokiem na kolanach Kagamiego i spojrzał na niego wyczekująco. Kagami zamarł na chwilę, ale potem uznał, że ta gra jest ciekawa. Powoli otoczył ramionami talię Kuroko i przyciągnął go bliżej siebie. Dotknął ustami jego czoła, tak odruchowo, na chwilę zamykając oczy.

Zalała go fala spokoju.

Kuroko zapomniał o tym, jak ma na imię, tylko ramiona Kagamiego otuliły jego ciało. A teraz? Kiedy czuł te kuszące usta na własnym czole i mógł dokładniej niż zwykle wyczuć zapach przyjaciela nie był w stanie oddychać. 

Położył dłonie na jego barkach i zaczął je lekko gładzić. Zdawało mu się, że ta chwila trwa wiecznie. To uczucie było całkiem przyjemne. Podobały mu się drobne łapki Kuroko, które czuł na sobie. 

-Masz zimne ręce - szepnął, unosząc jego dłonie do ust. Lekko w nie chuchnął.

Kuroko podniósł głowę i spojrzał prosto w piękne, brązowe oczy. Przejechał kciukiem po dolnej wardze Kagamiego, rozkoszując się jej miękkością i delikatnością.

Kagami szeroko otworzył oczy, wpatrując się w niego. Ten dotyk... łaskotał, więc uśmiechnął się szeroko, a potem odwrócił głowę i lekko ugryzł go w palec.

- Auć - jęknął Kuroko, lecz w rzeczywistości nie miał nic przeciwko takiemu bólowi. Wyswobodził drugą rękę i przeniósł ją na kark Kagamiego, lekko go pocierając.

-Wybacz. Nie chciałem ci zrobić krzywdy.

- Nic nie szkodzi - uśmiechnął się. - Właściwie to było całkiem przyjemne - wypalił, zanim zdążył ugryźć się w język.

-Hmm? - podwójne brwi Kagami 'ego lekko się uniosły. 

A potem lekko pocałował go w kącik ust. Nie było w tym nic erotycznego, nie bardziej, niż w samej sytuacji. Ot, delikatnie dotknął ustami kącika jego warg i zaraz się odsunął.

- Nic - speszył się i spuścił wzrok. Zbyt dużo doznań, jak na jeden raz, choć pragnął coraz to więcej i więcej. Poruszył się niespokojnie na kolanach Kagamiego, co nie uszło jego uwadze.

-Niewygodnie ci? 

Kagami pomógł mu zmienić pozycję; teraz Kuroko siedział na nim okrakiem. Patrzył mu w oczy, w ich spokojny, głęboki błękit, który zawsze tak go pociągał. Dłońmi przesunął po plecach Kuroko, zatrzymując je na jego biodrach. 

-Chcę cię pocałować.

Przez ciało Kuroko przeszedł dreszcz. Czuł się tak nieziemsko, siedząc na kolanach swojego przyjaciela i czując jego ręce na sobie. Do tego jeszcze to pytanie. 

Przecież ja też tego chcę! Pragnę najbardziej na świecie! - Krzyczał w myślach. 

Nie był jednak w stanie wypowiedzieć tych słów na głos, więc pokiwał jedynie głową, dając Kagamiemu nieme pozwolenie.

Kagami przysunął go troszkę bliżej siebie i w końcu pocałował. Na początku była to niepewna pieszczota, jakby zapytanie o pozwolenie. Ale kiedy Kuroko nie wykonał żadnego gestu, Kagami rozchylił jego wargi językiem i pogłębił pocałunek, tuląc Kuroko. Ten zaś oprzytomniał dopiero po kilkunastu sekundach. Wtedy też pewnie przeniósł swe ręce na szyję Kagamiego i mocno do siebie przycisnął. Ich języki były tak doskonale zgrane. Ten pocałunek był po prostu idealny.

W końcu oderwali się od siebie, kiedy zabrakło im tchu. Kagami, patrząc mu bezczelnie w oczy, przesunął językiem po wargach.

-Wanilia. Jesteś wanilią, Tetsu.

Kuroko czuł, jak jego policzki robią się czerwone. Przytulił się do Kagamiego jeszcze mocniej niż wcześniej, przejeżdżając nosem po jego szyi. Był tak szczęśliwy, że nie chciał by ta chwila się kończyła.

Czyżby go zawstydził?

Kagami zaczął całować szyję i bark Kuroko. W imię, oczywiście, badań.

- No to przegrałem - powiedział zrezygnowany. - Czego sobie życzysz?

-Hm. Ciebie?

Kuroko czuł, że narasta w nim podniecenie, a jego oddech przyspiesza. Ku zdziwieniu zarówno Kagamiego jak i swojemu, przyciągnął go do siebie i zaczął namiętnie całować.

-Och - Kagamiemu wyrwało się ciche westchnięcie, ale potem zaczął odwzajemniać pocałunki. Wsunął dłoń pod koszulkę Kuroko i dotknął jego pleców. Powoli przesunął palcami wzdłuż jego kręgosłupa. Kuroko wyprostował się nagle, na skutek tak intensywnego dotyku. Przygryzł dolną wargę i wbił paznokcie w kark Kagamiego.

-Masz bardzo wrażliwą skórę..

Kuroko nie był w stanie powiedzieć ani słowa. Przymrużył oczy od nadmiaru rozkoszy i całkowicie oddał się woli Kagamiego. Chłopak dotknął ustami jego gardła i zaczął je leciutko ssać. Cholera, nie mógł mu zrobić malinki, nie ważne, jak bardzo by tego chciał. Kuroko błądził dłońmi po całej powierzchni jego pleców, aż w końcu doszedł do końca materiału i nieśmiało wsunął swoje ręce pod koszulkę Kagamiego, podciągając ją lekko do góry. Kagami syknął cicho, gdy poczuł na sobie zimne palce Kuroko. Ale to nie było nieprzyjemne, raczej.. ekscytujące.

Po chwili niebieska koszulka Kagamiego wylądowała na podłodze, a Kuroko aż otworzył buzię z zachwytu na widok tych wszystkich, pięknie wyrobionych mięśni, które były efektem wielu godzin treningów.

-Tetsu - mruknął Kagami, ale nie pozostał mu dłużny i również zdjął jego koszulkę. Kuroko był tak szczupły, że mógł bez trudu objąć go w pasie dłońmi. Co zrobił. -To.. słodkie. Jesteś słodki.

Kuroko spojrzał mu prosto w oczy i uśmiechnął się nieśmiało.

- Za to ty, jesteś wspaniały.

Kagami zarumienił się. I zawstydził. Dlatego nie odpowiedział, tylko oparł czoło o ramię Kuroko i delikatnie pocałował go w obojczyk.

Kuroko poczuł dziwną satysfakcję z tego, że udało mu się doprowadzić do rumieńców na twarzy Kagamiego. Gładził palcami jego brzuch, chowając twarz w brązowych włosach.

-Chcesz kontynuować? - zapytał cicho Kagami, ciepłym oddechem owiewając jego ucho.

- Tak - odpowiedział szybko, z zadziwiającą pewnością.

-Nawet, jeśli sprawię ci ból?

To stanowiło pewną przeszkodę w postępowaniu Kuroko. Zaczął się bać i to niewyobrażalnie bardzo. Tak bardzo tego pragnął i obawiał się zarazem, jednak w odpowiedzi pocałował mocno Kagamiego, pozwalając mu działać.

Kagami wstał, unosząc Kuroko tak, jak gdyby ten nie ważył nic (bo i nie ważył), podkładając mu dłonie pod pupę. Bez słowa zaniósł go do swojej sypialni. Kuroko wtulił się mocno w jego ramiona, jakby chciał oddalić od siebie myśl o tym, co zaraz się zdarzy. Widział jak pokonują trasę z salonu do sypialni, jednak nie zawahał się już ani przez chwilę.

-Nie bój się. Proszę - szepnął Kagami, jakby wiedział, o czym myśli.

On też się bał. Nie miał doświadczenia, ale tak bardzo pragnął Kuroko, że aż go to bolało.

- Ufam ci Kagami - szepnął, gdy tylko znaleźli się w sypialni.

Te słowa niosły otuchę, ale co, jeśli Kagami nie ufał samemu sobie..?

Ostrożnie położył go na swoim łóżku i spojrzał na niego z góry. Kuroko czuł się obnażony, kiedy tak leżał bez koszulki i był obserwowany. Wpatrywał się w twarz Kagamiego, co przynosiło mu spokój. Wyższy mężczyzna pochylił się i powoli pocałował go w pierś, a potem pocałunkami schodził coraz niżej. Czuł pod wargami smak Kuroko, słodką i niewinną wanilię. Ten zaś wplótł palce jednej dłoni w brązowe włosy Kagamiego, a drugą złapał za jego rękę, podciągając go do góry. Kagami pocałował go, odczytując jego intencje. 

Jednocześnie jego dłonie, drżące, rozpinały pasek Kuroko.

Niepokojące myśli znów zapanowały mu w głowie, lecz gdy tylko poczuł jak Kagami opuszcza jego spodnie coraz niżej całkowicie oddał się pieszczocie.

Zawahał się na kilka sekund, które trwały tak długo, jak godziny, nim w końcu rozebrał go całkiem, nawet ze skarpetek.

Kuroko zaczął machinalnie gładzić jego ramiona, chcąc dodać mu otuchy i zmotywować do dalszego działania. Mimo, że wciąż niesamowicie się bał, chciał poczuć Kagamiego tak blisko, jak jeszcze nigdy nikogo.

Kagami znów go pocałował, tym razem delikatnie, lekko ssąc jego dolną wargę. Dłonią przesunął po jego brzuchu, aż dotarł do jego członka. Powoli wziął go do ręki.

- Ach! - zajęczał głośno, odchylając głowę do tyłu. Nie wyobrażał sobie, że może to sprawić tyle przyjemności.

Kagami natychmiast go puścił.

-Boże, sprawiłem ci ból?

- Nie! - zarzekał się. - Nie przestawaj, proszę.

Kagami odetchnął z ulgą.

-Będę się musiał przyzwyczaić - powiedział cicho. Rumieniąc się, patrzył Kuroko w oczy, podczas gdy dłonią wrócił do pieszczenia go.

Niebieskooki starał się, ale nie potrafił hamować dźwięków, które wydobywały się z jego ust. Patrzył na Kagamiego z ogromną wdzięcznością, przecież sprawiał mu tak wiele przyjemności.

-Podobasz mi się taki - wymamrotał Kagami, oddychając szybko. -Zarumieniony.

Jak na złość, zarumienił się jeszcze bardziej, o ile było to w ogóle możliwe. Przeniósł dłonie na szyję Kagamiego i przyciągnął go do jeszcze jednego pocałunku. Kagami nie mógł wytrzymać dłużej. Jego pocałunki zmieniły się. Stały się ostre, drapieżne, namiętne. Był gwałtowny, niczym burza. Kuroko w żadnym wypadku nie miał mu tego za złe, choć w pierwszej chwili zdziwiło go zachowanie chłopaka. Dostosował się jednak i wbił paznokcie, tym razem w plecy Kagamiego. Chłopak jęknął prosto do jego ust.

Pragnął Kuroko. Chciał być w nim, nie tylko przy nim. 

Uniósł się i zaczął pospiesznie rozpinać swoje spodnie.

Na Kuroko spłynęła kolejna fala niepewności. Dobrze wiedział co wydarzy się za chwilę. Obserwował Kagamiego z pewną ekscytacją, lecz i z wielkim zaniepokojeniem. 

-Kagami... - jęknął.

-Tetsu - wymamrotał Kagami, rzucając swoimi spodniami i bielizną na podłogę. -Ja..

Oczy Kuroko rozszerzyły się, gdy tylko zobaczył ciało Kagamiego, nie okryte żadnym materiałem. Słowo 'przystojny' nie oddawałoby tego wystarczająco dobrze. Był piękny. Błękitnowłosy podniósł się do pozycji siedzącej i przejechał dłonią po całej długości jego ciała. Od torsu aż po uda.

Kagami czekał. Bał się poruszyć, tak bardzo nie chciał spłoszyć swojego cienia. Patrzył tylko na niego, w jego oczy, badał go wzrokiem. Jakby chciał zapamiętać każdy szczegół jego ciała.

- Jesteś piękny Taiga - wyszeptał z zachwytem. - Tak bardzo piękny...

-Tetsu, zawstydzasz mnie - jęknął Kagami. -Dotknij mnie - poprosił, czując, jak bardzo suche ma wargi.

Kuroko z chęcią spełnił tą prośbę. Dotykał każdego kawałka jego ciała, rozkoszując się tą delikatnością. Zwinnie omijał okolice krocza, bo najzwyczajniej w świecie się bał. Kagami uniósł jego drugą rękę do swojego policzka. Pocałował delikatnie jej wnętrze, a potem przytulił ją do swojego policzka.

- Aj Taiga - westchnął w amoku. - Tak długo na ciebie czekałem. 

Dopiero po chwili uświadomił sobie co powiedział. Speszył się i cofnął rękę od Kagamiego, mimo że tak strasznie nie chciał tego robić.

-Tetsu, uwierz mi - zmusił go, by spojrzał mu w oczy. -Że musiałem przylecieć tutaj aż ze Stanów, żeby cię odnaleźć.

Kuroko ucałował lekko jego wargi. 

-Zrób to - powiedział stanowczo. - Chcę cię poczuć w sobie.

-Będę delikatny - obiecał Kagami, chociaż bóg jeden wiedział, jak bardzo te słowa mogły być mylące i zwodnicze. Nawilżył swoje palce, a potem bardzo powoli wsunął je w Kuroko. Tak bardzo starał się być ostrożny, że skupił się całkiem na jego twarzy; w razie jakiegokolwiek grymasu natychmiast się zatrzyma.

Nie można powiedzieć, by Kuroko czuł się komfortowo w zaistniałej sytuacji. Czuł, jak Kagami go rozciąga, sprawiając tym samym ból. Był on jednak do zniesienia. Znowu wpatrywał się w oczy chłopaka, by znaleźć w nich spokój.

-Przepraszam. Przepraszam - szeptał Kagami, całując go po szyi. Jednocześnie poruszał powoli palcami.

- Nic nie szkodzi - westchnął. - To miłe, mieć cię tak blisko. 

Taka była prawda. Mimo, że ból nasilał się z każdym ruchem palców Kagamiego, Kuroko czuł też zalewającą całe jego ciało przyjemność.

Kiedy jego palce nie napotykały już oporu, Kagami zaczął panicznie myśleć, co dalej. Nie chciał pierwszy raz kochać się z Kuroko, który by klęczał. Chciał widzieć jego twarz, móc patrzeć mu w oczy.  Powoli położył go na poduszce, a jedną, mniejszą, wsunął Kuroko pod biodra, lokując się między jego nogami. Chcąc ułatwić Kagamiemu zadanie, Kuroko ułożył nogi na jego ramionach. Ekscytacja zaczęła przerastać zarówno ból, jak i przerażenie. Wiedział, że jest gotowy, a osoba, którą wybrał, perfekcyjnie się do tego nadaje.

Kagami jedną rękę położył na jego biodrze, ale drugą złapał go za dłoń i splótł ich palce razem.

-Jeśli będziesz chciał, żebym się zatrzymał - wykrztusił - to ściśnij mnie mocno, dobrze?

- Dobrze. 

Kuroko uniósł ich splecione dłonie do ust i ucałował tą, należącą do Kagamiego.

Znów spojrzał w jego brązowe oczy i kiwnął głową, dając mu zgodę na działanie. Kagami wsunął się w Kuroko; chociaż na razie znalazł się w nim zaledwie na kilka centymetrów, z jego ust wyrwał się ni to jęk, ni to skowyt. Oddychał szybko.

Przez ciało Kuroko przeszedł potężny dreszcz, gdy tylko poczuł w sobie Kagamiego. Był mu niezmiernie wdzięczny, że wchodził w niego powoli. Czuł niewyobrażalny ból, który z czasem przemienił się w ekscytującą rozkosz.

Kagami odwrócił głowę i pocałował go w łydkę. Poruszał się naprawdę wolno, kilka milimetrów na minutę, chociaż, po tym, jak zaciskał zęby i jak się pocił, widać było, że jest to dla niego ciężkie.

-Jesteś taki ciasny - wymamrotał.

Kuroko zaczął lizać palce Kagamiego, chcąc sprawić by choć trochę się uspokoił. Przeniósł też dłoń na jego policzek i zaczął ocierać kropelki potu zbierające się na jego twarzy. Był już gotowy na więcej.

A więc Kagami zaczął się poruszać. Ostrożnie, delikatnie, ale coraz szybciej. Czuł, jak Kuroko zaciska się na nim i tak, to była najsłodsza tortura, jakiej kiedykolwiek doświadczył.

- Ach Kagami - jęczał. - Szybciej!

Pochylił się do przodu i zaczął mocniej poruszać biodrami.

Kuroko nie czuł już niczego więcej oprócz przyjemności. Świadomość tego, że Kagami był tak blisko, jak zawsze chciał go dla siebie mieć była dla niego tak szaleńczo ekscytująca, że sam znajdował się już na skraju.

Kagami poruszał się teraz naprawdę szybko i mocno. Pochylił się, by spragnionymi wargami, zimnymi i wilgotnymi, pocałować go namiętnie. Błękitnowłosy wykorzystał ten moment, by z całej siły opleść Kagamiego swoimi ramionami. Czuł jak jego erekcja wbija się w brzuch chłopaka, a to pobudzało go jeszcze bardziej.

-Dobrze ci, Tetsu? - wymamrotał Kagami.

- Wspaniale- wyjęczał wprost do jego ucha. - Zaraz dojdę...- zaczął przemieszczać jedną z dłoni w stronę swojego członka. Kagami odczekał, aż Kuroko się dotknie, a potem nakrył jego dłoń swoją i narzucił mu tempo. Pocierał go naprawdę mocno.

- Ach Taiga - wzdychał coraz to głośniej, aż wreszcie wydarł się na całe gardło, gdy doszedł do szczytu.

Słysząc jego krzyk, a także czując jego skurcze, Kagami również doszedł. Opadł ciężko na Kuroko, chroniąc go przed zgnieceniem w ostatniej chwili, gdy podparł się na łokciach.

- Kagami - szepnął i łapiąc za policzki przyciągnął go do pocałunku.

I znów pocałunek był delikatny, smakujący wanilią. Chociaż dookoła unosił się zapach seksu, Kagami czuł tylko słodycz Kuroko.

- Rzeczywiście smakujesz jak czekolada - uśmiechnął się radośnie.

-To dobrze? - powoli odzyskiwał oddech.

- Wyśmienicie.

-Bardzo cię boli? - delikatnie odgarnął mu włosy z czoła.

- Tylko trochę - odparł. - A ty jak się czujesz ?

-Cudownie – westchnął Kagami.

-Kagami... - zaczął, lecz nie bardzo wiedział jak spytać o to, co dręczyło jego myśli.

-Tak?

- Ty nie traktowałeś tego tylko, jak nagrodę? - wydusił z siebie. 

Kagami spojrzał na niego, zszokowany. Czy Kuroko naprawdę tak nisko go oceniał...?

-Nie - powiedział, opierając czoło o jego czoło. -Nie, Tetsu.

Kuroko nie miał już żadnych wątpliwości. Ten człowiek był dla niego doskonały i czuł się przy nim bezpiecznie. Spojrzał w jego głębokie, brązowe oczy i uśmiechnął się uroczo. 

-Kocham cię.

Kagami miał wrażenie, że jego serce na chwilę przestało bić. bał się, że to żart albo sen, ale Kuroko nigdy nie był okrutny. Więc..

-Ja ciebie też - bąknął, ukrywając twarz w jego ramieniu. -Boże, Tetsu, tak długo to w sobie nosiłem.

- Dobrze wiem, co masz na myśli - westchnął, gładząc delikatnie jego plecy.

-Więc... jesteśmy razem, co?

Kuroko nie odpowiedział. Jedynie uniósł głowę Kagamiego i pocałował go najlepiej potrafił.

Kagami uśmiechnął się i również go pocałował. Powoli zaczął się wysuwać z Kuroko, by nie przedłużać uczucia dyskomfortu, jaki musiał tamten czuć.

- Zgłodniałem - oznajmił Kuroko. - Chodźmy coś zjeść.

-Może najpierw się umyjemy? - zaproponował Kagami. -A potem zrobię ci coś dobrego.

- Coś dobrego, to już od ciebie dostałem - zaśmiał się.

Kagami uśmiechnął się szeroko.

-Zaiste.